Przejdź do głównej zawartości

Freeway (1996)



Co zrobić, gdy po powrocie do domu na amerykańskim przedmieściu twoja matka wychodzi na ulicę zwabiać klientów obscenicznym makijażem i przykrótką spódniczką, a uzależniony od narkotyków ojczym próbuje zgwałcić cię na zabrudzonej, śmierdzącej kanapie? Co zrobić chwilę później, gdy oboje zostają aresztowani, a ty zostajesz pod nadzorem grubego babsztyla z opieki społecznej? Szesnastoletnia Vanessa (Reese Witherspoon) dokładnie wie, co począć w takiej sytuacji. Podstępem przykuwa kajdankami do łóżka tymczasową opiekunkę i zabrawszy pod pachę koszyk pełen łakoci wyrusza w drogę. Chce odnaleźć babcię, o której istnieniu wie tylko dzięki staremu zdjęciu z nabazgranym niewyraźnie adresem.
Początkowe sekwencje "Freeway" nie zapowiadają, że będziemy mieli do czyniena z bajką. A jednak. Samochód Vanessy wkrótce odmawia posłuszeństwa, z pomocą przychodzi na szczęście psycholog Bob (Kiefer Sutherland). Już jeden jego uśmiech wystarczy, by widz zorientował się, że Czerwony Kapturek właśnie napotkał Złego Wilka.


Debiutujący reżyser Matthew Bright postawił przed sobą karkołomne zadanie. Podejmuje dialog z historią prostą, naiwną i dziecieco niewinną. Osadza ją w pełnej przemocy, zdegenerowanej rzeczywistości wypełnionej wszelkiej maści patologiami i zboczeńcami. Perypetie Vanessy mimo iż niepozbawione humoru, składają się z serii drastycznych przeżyć. "Freeway" często szokuje widza, przekraczając tym samym granice niewymagającej myślenia rozrywki, co samo w sobie jest wyzwaniem.


Film Brighta na szczęście broni się znakomicie. Fabuła rozwija sie nie tylko żwawo, lecz również zaskakująco błyskotliwie. Scenariusz daje ogromne pole do popisu Reese Witherspoon. Jej Czerwony Kapturek staje się pełnowymiarową postacią. Wprawdzie ledwo radzi sobie z czytaniem i pisaniem, ale szczera i bezpośrednia do bólu, rezolutnie broni swoich racji. Charyzma aktorki sprawia, że na ekranie objawia się bohaterka, którą śmiało można postawić w galerii walczących feministek obok takich sław jak choćby Tura Satana znana z filmów Russa Meyera. Sutherland jako czarny charakter od poczatku bezbłędnie odnajduje się w roli psychopaty. Wreszcie prawdziwą wisienką na torcie jest kreacja Brooke Shields w roli żony Boba. Któż by ją podejrzewał o taką dozę autoironii?


Zawarta we "Freeway" bajka zaczyna żyć własnym życiem, dając jednocześnie reżyserowi dystans potrzebny do opowiedzenia historii Vanessy w unikatowy sposób. Czym zatem jest ten film? Przewrotnym moralitetem, czy może raczej cynicznym komentarzem amerykańskiej codzienności? Należy koniecznie przekonać się samemu.

Komentarze

  1. dostalam "freeway" na urodziny (przetlumaczony jako..."spojrzenie mordercy":-) okladka zapowiadala film akcji pokroju "speed III", a tymczasem w srodku kryje sie brutalna, dzika, brudna bajka, do tego swietnie zagrana. jest i szalony czerwony kapturek ("well i get clausterphobic suckin' strange dick.") i adekwatny wilk ("that's not all i did to grandma.")
    nie dla grzecznych dzieci. dla calej reszty pozycja obowiazkowa!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kadr tygodnia: At close range (1986)

Brad Sr.: Most people that drive thru here, they see farms, houses and fields, and... shit. I see money. Everywhere I go, I see money. I see things that can move. Anything can move has got my name writ' on it.

Kislorod (2009)

Na wielu współczesnych wieczorkach poetyckich ogarnia słuchaczy żal, że autorzy przestali już zadawać sobie trud skrywania haniebnego braku treści obecnością rymów. To samo uczucie towarzyszy projekcji najnowszego filmu Iwana Wyrypajewa "Tlen". Zdobywca nagrody publiczności na ubiegłorocznym festiwalu Era Nowe Horyzonty jest smutnym świadectwem granic filmowego eksperymentu. "Tlen" składa się z dziesięciu segmentów, piosenek podanych w teledyskowej formie. Tekstem do współczesnej, rozrywkowej muzyki elektronicznej są monologi dwojga narratorów, w których wcielają się Karolina Gruszka oraz Aleksei Filimonov. Opowiadają oni historię dwojga bohaterów odtwarzanych przez tych samych aktorów. W pierwszej sekwencji poznajemy mężczyznę, który wiedziony wielką namiętnością do rudowłosej Saszy, zgładził łopatą swoją żonę. Mężczyzna pochodzi z ludu i zamieszkuje na wsi. W drugim utorze jesteśmy świadkami narodzin tego fatalnego w skutkach romansu u stóp pomnika "znanego p

Halloween (1978)

Michael Myers. Sześcioletni chłopiec, który w noc halloween z niewytłumaczalnych przyczyn z zimną krwią zamordował swoją starszą siostrę. Dziecko, którego twarz przestała okazywać jakiekolwiek emocje. Beznadziejny przypadek, który nie poddawał się żadnej znanej psychiatrii terapii. Psychopata, który piętnaście lat po popełnionej zbrodni ucieka ze szpitala. Wcielony Boogeyman. Zrealizowane pod koniec lat siedemdziesiątych "Halloween" Johna Carpentera oraz "Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną" Tobe Hoopera otworzyły nowy rozdział w historii horroru. Dotychczas losy ludzkości zależały między innymi od szlachetnego Gregory'ego Pecka ( Omen ) czy sędziwego Maxa von Sydowa ( Egzorcysta ). Tymczasem, poczynając od następnej dekady, ciężar kina grozy spocznie niemal wyłącznie na barkach grup nastolatków zmuszonych do konfrontacji z zamaskowanym mordercą. Zaraz po Michaelu Myersie na ekranach kin pojawią się Jason Voorhees ( Piątek Trzynastego ) czy Freddie Kruegger ( K